πανικοβάλλομαι. στην ιδέα ότι από στιγμή σε στιγμή θα πάψει να προσποιείται ότι κοιμάται & με μόνο πέντε πιρουέτες & υπερβολική δόση χάρης θα βρεθεί στην μικρή του κουζίνα να ετοιμάζει πρωινό για τους 2 μας, αντί για την αγαπημένη μας άρια ανάβει τον απορροφητήρα στη διαπασών, ίσως νάναι ατάλαντος τελικά, όχι στο χορό ή στα αυγά μάτια. μουντζουρώνω μία καλή μέρα & κάτι φιλιά με γραφικό χαρακτήρα αριστερόχειρα πάνω σε κάτι που δε χρειάστηκε κόψιμο από τετράδιο, επικίνδυνα ηχηρό φαντάζει το μολύβι στο χαρτί. το ακουμπώ στο μαξιλάρι του μρ. -αλλάζει πλευρό, κοκκαλώνω- στο σημείωμα ποτίζει λιγάκι το φ από τον ιδρώτα που άφησα. σε μία τελευταία ματιά στο δωμάτιο τον χαζεύω, στο πάτωμα. είναι τσίτσιδος, όμορφος & εύκολος. ο πρωκτός του ανεπίδεκτος διείσδυσης, γιαυτό & κοιμηθήκαμε μόνο, αγκαλιά. αυτό είναι που τον κάνει εύκολο, αυτός είναι ο πανικός μου. στην είσοδο, αφήνω 5 ορόφους.

είμαι ψηλότερος, όταν ο γκαραζιέρης παίζει καράτε με τα λάστιχα, αιμορραγείς

είμαι ψηλότερος, όταν μου χαμογελά ο κόκκινος σκύλος, αιμορραγείς

οι εραστές την πλαδαρή επαφή ντων, με καταδίκασαν ρομαντικό, αναπόδραστα & πλέον αυνανίζομαι φορώντας τα ρόζ μου vileda, κατά την εν λόγω τελετουργία η λεκτική ηχώ των οποίων η εξής: αυτό να'ταν η προστασία σου [sic], χωρίς ίσως. χύνω παχύρρευστα παραμονάχα όταν χλιαίνει το καυτό νερό, ο πούτσος μου μελανιασμένος συρρικνώνεται, δραματικά, μά'ναι ευτυχισμένος. αφαιρώ την τάπα, μου μένει η αποστειρωμένη πορσελάνη, αφαιρώ την επιφάνεια μου, μένει η προστασία σου.

φάλτσος σημαίνω πως, αδυνατώ να αμφισβητήσω τα σιντιρελικά στερεότυπα της "μιάς φοράς & ενός καιρού" που εμφύσησε η μαμά-νεράιδα στο μικρό ροζ μυαλουδάκι μου. πως, αν όχι ανάρμοστος τότε πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί ο όρος παραμύθι για αυτό το τόσο βλοσυρά ρεαλιστικό blogολόγιο μου. πως, οι καινούριες ηθικές, ανέγγιχτες, εντοπίζονται σε ήχους ευχάριστων βημάτων. πως, τα αναιδέστατα αισθήματα τους είναι κάτι σαν υποηχητικοί κραδασμοί χωροχρόνου που στερείται πρωτοτυπίας. πως, ενίοτε δολίως, διατείνομαι ότι είμαι προσβλητικά χιμαιρικός, οσονούπω ανυπόστατος. πως, & οι πιο πληκτικές μπούρδες φανερώνουν διανοητική δραστηριότητα από μέρους μας. κοπιαστικό post, θάλεγα.

το δικό, μου πορΝΌ σοκαριστικά ημιτελές, & η μαριμπέλα δε σαλιώνει επαρκώς στις πίπες, εξαντλητικό. θα την κόψω στο μοντά,ζ την άχρηστη, ούτε την πλάτη της αποτρίχωσε.

το δικό, μου πορΝΌ σάρκα εκτεθειμένη στη γενική κατακραυγή. η πρώτη από τις υπόλοιπες σας, αγία μαριμπέλα, αγία των πειρασμών & της απώλειας σάρκας.

αυτές τις ημέρες ανέμελες του ιανουαρίου να γεμίζουν το στόμα, οι χειμωνιάτικες κηδείες είναι κάτι απολύτως αναγκαίο ή & επιβεβλημένο θα τολμούσα, με λίγη κλεμμένη μουσική μπλόγκερ-εραστών να ματώνει ταυτιά τους ενώ, δηλητήριο να παγώνει το χείλος κρυστάλλινων ποτηριών είναι το jin-tonic, ότι συν[ήθη]ζε ο συγχωρεμένος, οι θρηνούντες φτύνουμε τις σταφίδες πτου, θυμίζουν ελιά στην πλάτη του πτώματος & ο καννιβαλισμός είναι εκτός συρμού, το μικρό μαύρο φόρεμα μου κλέβει την παράσταση, λάμπω κάπου μεταξύ φθοράς & αφθαρσίας.