άντρας ολικής.

εμού του αιδοίου,
εμού του αηδίου.
έχω χειριστεί τη θηλυκή μου σεξουαλικότητα με έλλειψη σεβασμού
& μπανάνες αφρικάνικες.

οι αληθινοί άντρες σου αγοράζουν 6 kit kat (όχι διαφήμιση), έχουν 2 ονόματα & το δικό σου γράφεται με -ως σα νάσουν το επίρρημα που δείχνει το πως νιώθει για εσέ. νομίζω σου αξίζω, (ισ.-ργ.)

οι αληθινοί άντρες εγκαταλείπουν τριαντάφυλλο πάνω στο laptop σου & το μόνο ρομαντικό που μπορείς να κάνεις είναι να το ρίξεις στη χορτόσουπα. & συ με κατέντησες γραμματόσημο, (θα.)

οι αληθινοί άντρες δεν έχουν μαλλιά & τους επιτρέπεις να εκσπερματώσουν πάνω στην τρύπα σου.
έφερα cheesecake!, (ξρ.)

οι αληθινοί άντρες ζωγραφίζουν σε φάρμα έξω από το μπέλφαστ & χάνουν στην κρεμάλα.
i wouldn't like to be his pet, just yours (ad.)

στους υπόλοιπους που μαθαίνω από πουλάκια πως παίρνει πίπες σε αυτοκίνητα αφιερώνω,

είμαι ψηλότερος, όταν ο φάλτσος συναντήσει ή θα συναντά τις πατούσες, αιμορραγείς [λίαν συντόμως*]

* divergent brushwork

γιατί μονάχα οι ικανοί μπορούν ανίκανοι να είναι.

βαπτίσαμε την ποίηση μας άλλη, μα παραμείναμε οι ίδιοι οι αρτίστες, εγώ κουβάς & συ μπουγάδα.

Thursday, June 22, 2006

οι φάλαινες κάνουν φρούι

μικρό μου πόνοι
ή γάμα με & πέτα με στα βράχια

[ξέρω ένα μέρος κοντά σου θάρθω να με πας
κει που μυρίζουν ανθρώπινες καρδιές ζελέ κεράσι
& φάλαινες βγαίνουν στην ακτή με τα μωρά τους
που μοιάζουν με βότσαλα
που μοιάζουν με δαμάσκηνα
που μοιάζουν στη γλώσσα σου κει πάνω
θα αρθρώσω φωνήεντα φαλαινικής φωνητικής

- γαργαλιέσαι μήπως?
- γαργαλιέμαι αλλά μέσα μου & μόνο με λέξεις- το πέος είναι λέξη?
- ζελεδένια σα νά ταν αρτηρία καρδιάς

το φάλτσο χτύπημα της κοιλιάς μου στην πλάτη σου
η σημαδεμένη γλώσσα μου θα σε φιλώ & θα γεύεσαι την ουλίτιδα μου
μικρό μου πόνοι]

ή φίλα με & φτύσε μου τα μάτια
ή φτύσε με κει που θες να σε φιλήσω να γίνουν οι γλώσσες μας χάρτες
[φτου] & βγαίνω από μέσα σου
μέσα μου

οι λακανικοί λένε πως ο έρωτας είναι να δίνεις εκείνο που δεν έχεις.

oneevening

είμαι ψηλότερος, χορεύοντας με τον κύριο μόνκ, αιμορραγείς [nantes]

αξέχαστα λόγια

alexis cloby [joan collins] προς krystle carrington [linda evans]: νομίζω ότι οι δικές σου του πάνε καλύτερα γιατί εκτός από άσχημη είσαι & κωλού.

dynasty, Greek parody at youtube [watch video]

(για την πέρσα)

μια φορά & έναν καιρό,

το ψαλίδι & το χαρτί δεν την παίζαν. το ψαλίδι είχε τους λόγους του, κατανοητό, το χαρτί όμως γιατί? το χαρτί αρνούνταν διαρρήδην να τυλίξει, να αγκαλιάσει, να τσαλακωθεί. όμως ούτε οι άλλες πέτρες την παίζαν. καμιά τους. ήταν μια μοναχική πέτρα. μια κοινή πέτρα, κοινά πέτρινη, με κοινό γκρι, κοινή σκληρότητα. δεν ήταν αρκετά μεγάλη σε μέγεθος για να γευτεί λίγες σταγόνες αίματος από κάποιο ανοιγμένο παιδικό κεφάλι, αλλά ούτε αρκετά μικρή για να σφηνωθεί στη σόλα κάποιου τρακτερωτού παπουτσιού για εκδρομές στην εξοχή. οι από γενιά σε γενιά συμβατικές τυπικότητες της οικογένειας της της υπαγόρευαν πως έπρεπε να γίνει πεζοδρόμιο. κάποτε είχε κρυφακούσει τους γονείς να αναφέρονται σε μια μακρινή της ξαδέρφη που έριξε μαύρη πέτρα πίσω της & μετακόμισε στην μεγαλούπολη. νέα της δεν έμαθαν ποτέ, οι φήμες όμως την θέλουν να έχει βολευτεί σε μία αιωρούμενη γέφυρα. η ίδια ουδέποτε ασπάστηκε το δόγμα της κοινωνικής αναρρίχησης από τα αλώνια στα σαλόνια & έτσι ουδέποτε ζήλεψε τις εργασιομανείς πέτρες των ορυχείων που κατέληγαν αστραφτερά κοσμήματα αμύθητης αξίας. μια ζωή κάτω από τη γη για να στολίζει τα συρρικνωμένα δάχτυλα κάποιας γερόντισσας? στην καλύτερη περίπτωση η ζάμπλουτη σταφίδα θα έπασχε από τρέμουλο προκαλώντας της ναυτία & στη χειρότερη θα την έθαβαν μαζί με τη φιλάργυρη μούμια που θα είχε αποκληρώσει από τη διαθήκη της κάθε συγγενή γένους θηλυκού. μπα. η ίδια έτρεφε ενδόμυχα όνειρα τα οποία μόνο ουτοπικά θα χαρακτήριζε κανείς μίας & ο καιρός της είχε ζοφερή όψη. ονειρευόταν λοιπόν,ονειρευόταν να γίνει καρδιά. ενός σκληρού ανθρώπου. ο μεταλλικός της ήχος να πάλλεται μες τα σάρκινα τοιχώματα του στήθους του, το βάρος της η σισύφεια τιμωρία της ανθρωπότητας. μα ζούσε σε μία εποχή που όλοι αγαπούσαμε. & η αγάπη αυτή ήταν τέτοια που ζέσταινε τους ανθρώπους ακόμη & στην πιο άχαρη ψυχρότητα του χειμώνα. ως εκ τούτου ούτε σε τζάκι μπορούσε να χτιστεί. δύσκολοι καιροί για μια πέτρα, αλλάζουν ακόμη & για αυτές. νοσταλγούσε το παραμύθι της γιαγιάς της. ήταν λιγάκι βίαιο για μία παιδί-πέτρα αλλά είχε happy end. με έναν λύκο & την πολύτεκνη οικογένεια κατσικιών που είχε καταβροχθίσει. & φυσικά οι πέτρες. στην χειρουργημένη κοιλιά του, στα σκοτεινά νερά ενός ποταμού, αχ τι ένδοξο παρελθόν που είχαν οι πρόγονοι της. & τώρα τα κοινωνικά στερεότυπα τις έχουν υποχρεώσει να καταλήγουν στις διόλου κολακευτικές πέτρες στα νεφρά. αυτά συλλογιζόταν η πέτρα της ιστορίας μας & η μόνη επιλογή που της είχε απομείνει ήταν να πρωτοτυπήσει. έτσι έδεσε μία πέτρα στο λαιμό της & πήδηξε από τον απότομο γκρεμό στο χείλος του οποίου είχε ζήσει τις τελευταίες της ώρες. ο μοναδικός μάρτυρας της αυτοκτονίας της ήταν ένα μικρό κοριτσάκι που την είχε κλωτσήσει ως εδώ επειδή βαριόταν να κρατάει το χέρι του μπαμπά της. με στόμα στρόγγυλο από την απογοήτευση έβγαλε το κεφάλι της στο κενό να ακολουθήσει την μοιραία πορεία της πέτρας. η δύναμη της τελευταίας της κλωτσιάς την έχει εκσφενδονήσει & τώρα το τσακισμένο της κορμί γεννοβολούσε πετραδάκια εδώ εκεί παραπέρα. η μικρή τινάχτηκε στην προστακτική φωνή του πατέρα της: "πετρούλααα! φύγε από εκεί παιδί μου!"

http://rapidshare.com/files/83751885/_02__mum_-_a_little_bit__sometimes.mp3.html

αλήθεια? ε, θα τρελαθώ! πάλι παλικάρι,

guest #1 / GREY by φοίνιξ (ο) ερεβινός ή jap emo για νάμαστε όλοι φχαριστημένοι γκέγκε?

Grey

From: ffffc8ffffe1ffffedffffe1fffff3ffffe7fffff2 ffffcdfffff4ffffe1fffff6ffffe1fffff2

Add contact

Sent: Saturday, January 05, 2008 11:36:50 PM

  Συνεπαρμενος απο το μπλογκ σου θελω να σου στειλω
κατι να διαβασεις. Χύμα σκέψεις ατακτος ειρημενες. Δεν
σε εχω διπλα μου να σου πιπιλαω τα αυτια.. μεταφορικα
και κυριολε(ι)χτικα.. Τελευταια διεξοδος το e-male.

Δεν βρισκω το "Γκρι" να σου στείλω.. και ηταν τοσο
ωραίο.. απαλό σχεδον χνουδοτο. Απλα γκρι. Λεω ακυρες
παπαριες εν ελπιδα να σε φερω ενα (εγγεφαλικο) κυτταρο
πιο κοντα στη Λεσβο.

Δε με νοιάζει αν δε γαμηθούμε ποτέ.. το γεγονός οτι
μπορω να εκφραζομαι τιουτοτροπος γεμίζει μια απο τις
ανάγκες μου.

Περνάω τις τελευταιες μου μέρες με το να γλυφω τη
βαρεμαρα απο τους τοιχους. Είσαι μια πολύ καλή αλλαγη
γεύσης.. σαν λεκτικη φραουλα.. η κοκακοα.
Αλλο ενα μπουκάλι τσ. παρακαλώ.. αυτο το κσεζουμισα
και παθητικα εγλειψα την τελευταία σταγονα απο το
χειλος του.
ΤΗν βρίσκω να περνάω απο τα χρώματα .. απο το
παθιασμένο κόκκινο στο shocking pink.. απο το βαρετό
καφε στο cool γκρίζο.
Γκρι απαθεια.. (παρα)ελλειψη συμμετοχης. Ανωτερώτητα.
Ξενερώμενη αδιαφορια για πραγματα που στελνουν τους
μεγαλους σε μανιώδης θύελες οργης και διαφωνιας.
-Πες και εσυ κατι.. σε αφορα.
- Οχι.
- Μα σε αφορα.
- Δεν θα βγει συμπερασμα. Τζαμπα σαλιο. (εισαι ηληθιος
και οσο και να συζηταω μαζι σου θα κανεις τεραστια
αλματα όπισθεν στην εξελικτικη αλυσιδα) Δεν συζηταω με
μονοκυτταρους οργανισμους.
*(ποιο πριν τι υπηρχε..? η ιδέα.. ο Λόγος.. ο
ξερόβηχας.. το "εδώ το είχα" ?)*(copyright: terry
pratchett)

Τα ομορφα παθητικα και οι γέροι ΤοΠ.. σαν το καλο
το ξύδι.. απλα ενα ροζ, κοκκινο , καφε (!) διαλλειμα
απο το τοσο γαματο Γκρι μου. Δεν εχει καμια σχεση ..
καμια συκριση.. δεν ειμαι εγω. Αν δεν ειχα πεος, θα
ειχα νομπελ λογοτεχνιας και Αει Κιου 240,7.

Η βροχη.. αυτη λειπει. Με ξέχασε. Εχει ανυ.. ανη..
λει.. λι.. λυ..μενες υποχρεώσεις. Πρεπει να παει να
πιτσιλισει αλλου. Παντα σε μερη που δεν βρεχει
καταληγω. Λεσβος, Αθήνα, Κως, Πάνω απο τα σύνεφα. ( ο
πατερας μου ειχε αποκαλεσει το μερος πανω απο τα
συννεφα "η Χώρα που δεν βρέχει ποτε")

Ελπιζω να εχεις βαρεθει και να μην διαβαζεις αυτες τις
γραμμες. Δεν ξερω γιατι .. έτσι. I have a knack for
drama. DramaQueenize me and discard me. Perhaps i will
feel better in the morning. God i am such an attention
whore, and i admit it.
But thankfully i am still grey.


*Bows down*
Ελπίζω να επιασες το αστειο.

τα φέρετρα έπρεπε να ναυπηγούνται διπλά σα διπλά κρεβάτια που πεθαίνουμε από έρωτα πάνω τους.

είμαι ψηλότερος, όταν ο μπαμπάς του δαιμονιστή μου ταχυδρομεί ηλεκτρονικά "ανέκδοτο (μη) μυθιστόρημα", αιμορραγείς

τι ωραία που μυρίζει.

καληχρονιά

12.20 με ξυπνάνε κάτι πυροτεχνήματα της πλάκας, στρακαστρούκες για το μικρό χριστούλι. ο αντίχειρας πονάει. αποστείρωνα κάτι βάζα για σάλτσα & κόπηκα ξύνοντας τις ετικέτες. το νύχι είναι ακόμη φουξ από το ιώδιο. τέτοιο απαράδεκτο χρώμα για ιώδιο? βάζω στοίχημα ήταν ληγμένο & θα μου πέσει το δάχτυλο μέχρι των φώτων. φόρεσα το στρατιωτικό πουλόβερ του αδερφού μου. ήταν φρεσκοπλυμμένο & το μαλακτικό με άρωμα "αγκαλιά του άη βασίλη" θα κάλυπτε την ιδρωτίλα του ύπνου. το πουλόβερ μου θύμησε τον στρατιώτη από το blasted της sarah kane. μα προτίμησα να φέρω στο μυαλό μου το συρρικνωμένο μόριο του ηθοποιού που έπαιζε τον ian στο παγωμένο θεατράκι. & έτσι μου ρθε κατούρημα. βρήκα το φως του μπάνιου αναμμένο & δεν μπήκα στον κόπο. 5 λεπτά διορία σε όποιον κλειδώθηκε εκεί μέσα, μετά ξαλαφρώνω στο έλατο. στην κουζίνα άναψα τσιγάρο & γέμισα ένα ακόμη κολονάτο με λιαστό κρασί. σε κάθε γουλιά ήταν πρωτοχρονιά. ζόρικη μέρα, σα να καθαρίζεις ρόδι. με γάντια.