χίτ,λερ με φελλό αυστηρά σφηνωμένο στην τέλεια οδοντοστοιχία & πάστα κολγκέιτ ξεραμένη μουστακάκι στο άνω χείλος, Μας ψάλλει ναζιστικά κάλαντα σε στολισμένες πόρτες εβραίων ενώ, ετούτοι μπορούν & χαζογελούν γιορτινά & ασταμάτητα:

heilheilheilheilheilheilheilheilheilheilheil

απαιτεί τα χρυσά τους τα δόντια, αυτά απτη γνάθο του μεσσία, & κόκκους αποτεφρωμένων προγόνων χτυπώντας τη βέρμαχτ να φύγει το μαύρο, χιόνι, δικτατορυθμικά ενώ, οι ίδιοι μπορούν & εγκαρδίως εύχονται να πεθάνει από λευχαιμία.

εθισμένος στην πολυτέλεια της ονείρωξης που αφειδώς μου χαρίζουν οι αισθήσεις μου, μουσκεύω σε όποια ακτίνα κίνησης & αν σταθώ το ζεστό σλιπάκι μου, με κάθε σημείο διέγερσης να αποδυναμώνει, να διασπά την ταυτότητα μου, τα λαμπιόνια τσιροκοπούν το ωέλατο, στην επόμενη γουλιά κονιάκ 5 αστέρων θα δαγκώσω ένα, το εκνευριστικά κόκκινο έχω βάλει στο μάτι, σανάταν αντιβιοτικό του γ. για τα μικρόβια μου, αυτά της σπάνιας μορφής ωτίτιδας που με αναγκάζει να ακούω hurt ενώ ο άλλος αρθρώνει τη λέξη heart, καταραμένα φωνήεντα, μου σχίζουν τα ξεραμένα χείλη τους χειμώνες όταν παραμιλώ καταπίνω ομίχλη & αναθυμιάσεις λάκ από την περούκα της μπροστινής, το αλαβάστρινο πετσί της μυρίζει ναφθαλίνη & είναι τόσο νέα, ανήκει στην πλειοψήφια εκείνη των ανθρώπων που συνηθίζουν να παρατηρούν τα φύλλα των δέντρων που κιτρινίζουν & πέφτουν, εμένα όμως μου αρέσει να χαζεύω τα κλαδιά γιατί όλοι τα παραμελούν, σαν ανθρώπινα χέρια δίχως γάντια, εξίσου ατυχή & τα κυπαρίσσια μιας & τα νεκροταφεία δε φωταγωγούνται από το πνεύμα των εορτών, τα οπίσθια των αγγέλων παγώνουν πάνω στα μάρμαρα, ο οργασμός μου επιμηκύνεται μπροστά σε μία βιτρίνα, έπειτα μέσα στο δοκιμαστήριο, για να καταλήξει μπροστά στον καθρέφτη όπου αντικρύζω πόσο λαμπερά δυστυχισμένος θέλω να δείχνω μέσα στην ralph lauren ζακέτα μα την τελευταία μου πιστωτική την χάρισα στον μικρό τυμπανιστή αφού πρώτα με έφτυσε στο πρόσωπο. επιστρέφω στη βροχή & αυτή στα σταράκια μου, η μάγισσα κλαίει από το γυάλινο της μάτι, ο άντρας με το φλεγόμενο πρόσωπο γίνεται αόρατος- ο απόλυτος σουπερήρωας, η οικογένεια κινέζων μιλάει άπταιστα ελληνικά, τα αρσενικά περιστέρια ζευγαρώνουν στις οροφές των λεωφορείων, οι τυφλοί διασχίζουν τους δρόμους με κόκκικο για τους πεζούς, κατακλύζομαι από κάθε λογής ερεθίσματα & λεπτομέρειες, τα κορμιά μας πιο καθαρά, πιο διάφανα, πιο ανοιχτά, πιο εύπλαστα από ποτέ, αλληλεπιδρούν σε ένα ενεργειακό όργιο, αυτό είναι όλα, ένα όργιο. αν πίστευα στους θεούς, θάμουν σίγουρος πως ήρθε η δευτέρα παρουσία, & ας ήταν τρίτη.

κρεμάστηκαν & οι κουρτίνες

[clic me]

ο φιλήδονος θα σου μηνύσει κάτι για το δέρμα μου, ή το δικό σου, ότι θυμάται, τόπαν & επιστήμονες

οι καλικάντζαροι δεν παράγουν πόνο, τρομάζουν κυρίως. άγιε, μου κλάουζ φέρε μου ένα μέριτο φέτος τις γιορτές γιατί τσαλακώθηκα πολύ, πιέτες & μέτωπο να κολλαρίσω, να απουσιάζει η τραχύτητα.

φάλτσος λεκές από χύσι στο μανίκι μου, άσπρο & παχύ του πούστη το καμάρι, σύζυγε μου χείμαρρε, είσαι πιο τρυφερός & από χνουδωτό ζωάκι.

καταπίνει τις ενδοιαστικές του προτάσεις, & όταν φτύνει, φτύνει εριστικότητα μαζί με φούσκες σάλιου. ποτιστήρι φληναφημάτων.

/bleh blah/ → ∞
push button. make him feel lonely.
[mute]

το κουβάρι

χάρισε μου απλώς μία σου στιγμή, θα σου χαρίσω το χάος μου ως ανταπόδοση, μα οι κομπάρσοι στους δρόμους αμείλικτοι παρά μόνο όταν αφήσω κάποιο λασπερό βήμα μου πάνω τους διότι αιωρούμαι ενίοτε [blast!] ρούφηξα παραπάνω ήλιο ή κόλα. αναφωνώ ένα ρομαντικό γκρούκ δημοσίως, θυμάμαι να χαμογελάσω διάπλατα, & προσγειώνομαι στο βαρετό τσιμέντο της πόλης. με κατακεραυνώνουν πρησμένα από καθωςπρεπισμό μάτια ακόμη & παιδικά. 4 δευτερόλεπτα αρκούν να αφομοιωθώ στο πλήθος, φαινομενικά τουλάχιστον. & αν δε βρέχει θα το προσποιηθώ το ουράνιο τόξο στο απέναντι φανάρι. φτου, δεν πήρα & το μάκ μου.

πλάι μου στο παγκάκι χαζεύει στιγμές σφυρίζει κιόλας ένα αγόρι, με 4 όλα & όλα τόσα μέτρησα σχολαστικά δάχτυλα στο αριστερό του -thus αμήχανο, αμετακίνητο, καθηλωμένο, πιο συγκεκριμένα αόρατο. ερωτεύομαι σφοδρά την αλλόκοτη του παλάμη αυτή, καθαρή & χαρακωμένη, δυνατή, ανοιχτή, με φαντασιώνω, με φαντασιώνω να του πιπιλάω ένα ένα & τα 4 εμμένοντας, δαγκώνοντας τις αρθρώσεις των αχόρταγα, τον αγαπώ που δεν είναι αρτιμελής & που αρνείται πεισματικά να κόψει το 5ο δάχτυλο από το άλλο χέρι για νάναι συμμετρικός & ομοιόμορφος. αναρωτιέμαι με ποιο χέρι προτιμά να γράφει, με ποιο να με χαστουκίζει, με ποιο να παίζει πέτρα ψαλίδι χαρτί. σκέφτομαι δώρα που δε θα του αγόραζα ποτέ, δώρα που δε θα του υπενθυμίζουν την αναπηρία του: γάντια, yo-yo, πλαστελίνη, μανό, δαχτυλίθρα & η λίστα μεγαλώνει. οργιάζω σκεπτόμενος πως? μπορεί να του συνέβη κάτι τόσο όμορφο & συνάμα θανάσιμο μάλλον, με το επικρατέστερο & πιο φανταχτερό σενάριο να είχε αφαιρεθεί καθώς έτρωγε τα νύχια του, αγχώδης τύπος. ίσως όμως πολύ απλά να τόχασε μέσα σε κάποια τσέπη βαθιά ή & τρύπια, πιο πιθανό το βρίσκω. θα μπορούσε βέβαια να έδειξε αγενώς κάποιον με υπερβολικά κοφτερά δόντια. ξαφνικά, διαπιστώνει πως το βλέμμα μου του σφίγγει το χέρι & με όλη την αφέλεια που διαθέτει ρωτάει ευθαρσώς γιατί είσαι βουρκωμένος? δε θέλω να του αποκαλύψω πως ευχόμουν να φύτρωνε γιατί στην πραγματικότητα τον θεωρούσα φρικιό & πως θα αυτοκτονούσα αν έχανα έστω & ένα από τα πολύτιμα δάχτυλα μου, αν & όχι τόσο ντελικάτα. με φαντασιώνει να βγάζω από την τσέπη μου ένα σουγιά, κόβω με χειρουργικές κινήσεις το δάχτυλο που του λείπει από το δικό μου αριστερό & του το προσφέρω γενναιόδωρα & χαμογελάστος, το μόσχευμα σου! αμέσως μετά -προτού προλάβω να συνειδητοποιήσω ότι έπαψα να είμαι ολόκληρος & τέλειος- μπήγω βίαια τον σουγιά στην καρωτίδα μου. δίχως να κρατήσει τους τύπους ή κάποια δευτερόλεπτα πένθιμης σιγής- μου αφαιρεί το παπούτσι προσεκτικά, έπειτα την κάλτσα -την βρίσκει αστεία θάλεγε κανείς- & μου κόβει το 5ο δάχτυλο απτά αριστερό πόδι. γέρνει πάνω από το βεβηλωμένο μου πτώμα & ψιθυρίζει πως μαγαπά για πάντα & ας τον λέρωσα. αν ζούσα θα αναρωτιόμουν πως έχασε το δάχτυλο του ποδιού & δε το 5ο, καθαρή σύμπτωση? ανέκαθεν με ταλάνιζαν οι ιδιομορφίες των πραγμάτων. το λεωφορείο φθάνει στη στάση, του πιάνω το χέρι κρύβοντας το σημείο ελλειπτικότητας του & επιβιβαζόμαστε σχετικά ευτυχισμένοι. θα του επιτρέψω να πατήσει αυτός το κουμπί ΣΤΑΣΗ με το δάχτυλο που δεν έχει & θα χαζογελάμε με αυθάδεια.

flashy, indeed.

φωτεινή επιγραφή νέον άλτ, αμπάβ, & αχέντ/ τα όνειρα μου φανερώνουν όλα όσα μπορώ να κάνω, εφιαλτική προοπτική, ανεξαιρέτως. τα όνειρα μου φιμώνουν ή επιβάλλουν σιγή, ευφημιστική. μισό να μαζέψω τις κραυγές μου από το πάτωμα, bend & tie, your shoelaces cry. τα όνειρα μου, τέλος, σα γαλήνη κρύβουν τον αυτιστικό εαυτό που τυχαίνει νάχω. απορροφώ είδωλα, άλλων.

η χροιά σου, αυστηρή σωφρονίζει προσδίδοντας εναρμόνιση στο σύμπαν μου. τυπολάτρη, γονάτισε με σε προκαλώ να γίνεις αριστοκρατικός ενόσω σε λαχταρώ.

βρρρούν,

ιλλιγγιώδη στροφορμή L
πολτέ των πολτών

καλό μου κουζινικό φετίχ,
σου ανάβω την 3η ταχύτητα να μην ακούω τις φωνές τους άλεθε άλεθε

αγαπημένη μου, παρκετίνη & οι τραυματισμένες επιφάνειες λάμπουν, αρκεί

επίπεδη, κτηνώδης, άρρωστη & ορθώνεται -ανόητη- & θα γέρνει πάλι πίσω,
είναι άσπρη η φωνή του, διαστέλλει στέρνο & πλευρά τόσο όσο για να φαίνεται ζωντανός ακόμα

σακατεμένη γλώσσα, με γεμίζεις λέξεις που δεν αρθρώνονται πάνω σου

,κατάπινε

θα σε εκμηδενίζω εκτός, παρενθέσεων όσο μπορώ: πες μας & άλλα αντίο φάλτσε.


(πολύ αργότερα, στο λεωφορείο)
ο τρελός ευλόγησε τη σοκοφρέτα του,
είχε ωραία γένια

IIIII

χερουβίμ με απώλεια, μνήμης: ο δικός μου χρόνος είναι γραμμικός, δύσκαμπτος; από μέρα σε μέρα θα σε γεννήσω μπάσταρδο, ωδίνες

αΝπάκ

χρειάζομαι ένα μονοφωνικό πικ-άπ, θα ταιριάζει με την συντηρητική ταπετσαρία μου, & ένα μονότονο μίξερ για τα κέικ γενεθλίων που ποτέ δε γιορτάζω, πρέπει να διακοσμήσω το μπλόγκ μου μίνιμαλ αλλά κιτς, μόλις μετακόμισα & έχασα πολλές fragile κούτες, ίσως αγοράσω ένα ωραίο ψαλίδι σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι ράφτες, κάποια μέρα, όχι αύριο

η μύτη που ματώνει σα ψάλλω τον εθνικό ύμνο & άλλες παπαριές

αοιδού λαλαλά [δοκιμή] ιδού μια οκτάβα