εθισμένος στην πολυτέλεια της ονείρωξης που αφειδώς μου χαρίζουν οι αισθήσεις μου, μουσκεύω σε όποια ακτίνα κίνησης & αν σταθώ το ζεστό σλιπάκι μου, με κάθε σημείο διέγερσης να αποδυναμώνει, να διασπά την ταυτότητα μου, τα λαμπιόνια τσιροκοπούν το ωέλατο, στην επόμενη γουλιά κονιάκ 5 αστέρων θα δαγκώσω ένα, το εκνευριστικά κόκκινο έχω βάλει στο μάτι, σανάταν αντιβιοτικό του γ. για τα μικρόβια μου, αυτά της σπάνιας μορφής ωτίτιδας που με αναγκάζει να ακούω hurt ενώ ο άλλος αρθρώνει τη λέξη heart, καταραμένα φωνήεντα, μου σχίζουν τα ξεραμένα χείλη τους χειμώνες όταν παραμιλώ καταπίνω ομίχλη & αναθυμιάσεις λάκ από την περούκα της μπροστινής, το αλαβάστρινο πετσί της μυρίζει ναφθαλίνη & είναι τόσο νέα, ανήκει στην πλειοψήφια εκείνη των ανθρώπων που συνηθίζουν να παρατηρούν τα φύλλα των δέντρων που κιτρινίζουν & πέφτουν, εμένα όμως μου αρέσει να χαζεύω τα κλαδιά γιατί όλοι τα παραμελούν, σαν ανθρώπινα χέρια δίχως γάντια, εξίσου ατυχή & τα κυπαρίσσια μιας & τα νεκροταφεία δε φωταγωγούνται από το πνεύμα των εορτών, τα οπίσθια των αγγέλων παγώνουν πάνω στα μάρμαρα, ο οργασμός μου επιμηκύνεται μπροστά σε μία βιτρίνα, έπειτα μέσα στο δοκιμαστήριο, για να καταλήξει μπροστά στον καθρέφτη όπου αντικρύζω πόσο λαμπερά δυστυχισμένος θέλω να δείχνω μέσα στην ralph lauren ζακέτα μα την τελευταία μου πιστωτική την χάρισα στον μικρό τυμπανιστή αφού πρώτα με έφτυσε στο πρόσωπο. επιστρέφω στη βροχή & αυτή στα σταράκια μου, η μάγισσα κλαίει από το γυάλινο της μάτι, ο άντρας με το φλεγόμενο πρόσωπο γίνεται αόρατος- ο απόλυτος σουπερήρωας, η οικογένεια κινέζων μιλάει άπταιστα ελληνικά, τα αρσενικά περιστέρια ζευγαρώνουν στις οροφές των λεωφορείων, οι τυφλοί διασχίζουν τους δρόμους με κόκκικο για τους πεζούς, κατακλύζομαι από κάθε λογής ερεθίσματα & λεπτομέρειες, τα κορμιά μας πιο καθαρά, πιο διάφανα, πιο ανοιχτά, πιο εύπλαστα από ποτέ, αλληλεπιδρούν σε ένα ενεργειακό όργιο, αυτό είναι όλα, ένα όργιο. αν πίστευα στους θεούς, θάμουν σίγουρος πως ήρθε η δευτέρα παρουσία, & ας ήταν τρίτη.