πανικοβάλλομαι. στην ιδέα ότι από στιγμή σε στιγμή θα πάψει να προσποιείται ότι κοιμάται & με μόνο πέντε πιρουέτες & υπερβολική δόση χάρης θα βρεθεί στην μικρή του κουζίνα να ετοιμάζει πρωινό για τους 2 μας, αντί για την αγαπημένη μας άρια ανάβει τον απορροφητήρα στη διαπασών, ίσως νάναι ατάλαντος τελικά, όχι στο χορό ή στα αυγά μάτια. μουντζουρώνω μία καλή μέρα & κάτι φιλιά με γραφικό χαρακτήρα αριστερόχειρα πάνω σε κάτι που δε χρειάστηκε κόψιμο από τετράδιο, επικίνδυνα ηχηρό φαντάζει το μολύβι στο χαρτί. το ακουμπώ στο μαξιλάρι του μρ. -αλλάζει πλευρό, κοκκαλώνω- στο σημείωμα ποτίζει λιγάκι το φ από τον ιδρώτα που άφησα. σε μία τελευταία ματιά στο δωμάτιο τον χαζεύω, στο πάτωμα. είναι τσίτσιδος, όμορφος & εύκολος. ο πρωκτός του ανεπίδεκτος διείσδυσης, γιαυτό & κοιμηθήκαμε μόνο, αγκαλιά. αυτό είναι που τον κάνει εύκολο, αυτός είναι ο πανικός μου. στην είσοδο, αφήνω 5 ορόφους.