βαπτίσαμε την ποίηση μας άλλη, μα παραμείναμε οι ίδιοι οι αρτίστες, εγώ κουβάς & συ μπουγάδα.
Thursday, June 22, 2006
οι φάλαινες κάνουν φρούι
μικρό μου πόνοι
ή γάμα με & πέτα με στα βράχια
[ξέρω ένα μέρος κοντά σου θάρθω να με πας
κει που μυρίζουν ανθρώπινες καρδιές ζελέ κεράσι
& φάλαινες βγαίνουν στην ακτή με τα μωρά τους
που μοιάζουν με βότσαλα
που μοιάζουν με δαμάσκηνα
που μοιάζουν στη γλώσσα σου κει πάνω
θα αρθρώσω φωνήεντα φαλαινικής φωνητικής
- γαργαλιέσαι μήπως?
- γαργαλιέμαι αλλά μέσα μου & μόνο με λέξεις- το πέος είναι λέξη?
- ζελεδένια σα νά ταν αρτηρία καρδιάς
το φάλτσο χτύπημα της κοιλιάς μου στην πλάτη σου
η σημαδεμένη γλώσσα μου θα σε φιλώ & θα γεύεσαι την ουλίτιδα μου
μικρό μου πόνοι]
ή φίλα με & φτύσε μου τα μάτια
ή φτύσε με κει που θες να σε φιλήσω να γίνουν οι γλώσσες μας χάρτες
[φτου] & βγαίνω από μέσα σου
μέσα μου
5 comments:
[τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;!;!;!
εκτός που το μόττο είναι κορυφαίο, και το ίδιο το ποίημα σκίζει
αλλά ποιά συνάρτηση ενώνει την [πολυαγαπημένη] πριγκήπισσα-με-σπαθί, τον τερατωδώς γλυκούλη και ταλαντούχο [με την καλή την έννοια! ;-)] lovizporn κι έναν ιντριγκαδόρο φάλτσο;...
curiouser and curiouser...]
Parting is such sweet Sorrow.
κύριε μόνκ!
έχουμε αγαπηθεί στο παρελθόν οι δύο μας. δε θυμάσθε το σπαθί μου? ")
[oh les jolies retrouvailles!
*υποκλίνεται με full hat flourish*]
[@phoenix: κι εσείς με παλαιότατους ποιητές ασχολείσθε;... ή/και με τον dowland dolens;]
Post a Comment